THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

ΑΤΙΘΑΣΕΣ ΜΙΚΡΕΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ


Ζωγραφίζω τη μορφή σου
Κι η βροχή έξω που πέφτει
Πάλι θα σε φέρει πίσω
Στου μυαλού μου τον καθρέφτη
Ξεδιπλώνω αναμνήσεις
Άλμπουμ με φωτογραφίες
Ξέρω πως δε θα γυρίσεις
Και μιλούν οι ευαισθησίες

Ατίθασες μικρές ευαισθησίες μου
Ισόβια το νου μου κυβερνάτε
Αν ειν’ όλες αυτές οι αμαρτίες μου
Αξίζει το σταυρό που κουβαλάτε
Αλύγιστες σαν σίδερο φοβίες μου
Σαν ερινύες χρόνια κυνηγάτε
Ερωτικές , πικρές οι ιστορίες μου
Και μια ψυχή που θέλει να θυμάται

Ταξιδεύει τ’ όνειρο μου
Μα δεν έχει βρει λιμάνι
Τριγυρνάει κάθε νύχτα
Ανυπότακτο αλάνι

Είχα τόσα να δώσω
Την αγάπη να κερδίσω
Δες τι απέγινε ωστόσο
Μες’ τη μοναξιά θα ζήσω

Ατίθασες μικρές ευαισθησίες μου
Ισόβια το νου μου κυβερνάτε
Αν ειν’ όλες αυτές οι αμαρτίες μου
Αξίζει το σταυρό που κουβαλάτε
Αλύγιστες σαν σίδερο φοβίες μου
Σαν ερινύες χρόνια κυνηγάτε
Ερωτικές , πικρές οι ιστορίες μου
Και μια ψυχή που θέλει να θυμάται

μαγδα ...η συζυγος μου ζωγραφιζει..
http://www.youtube.com/watch?v=lWhy0ZGr56c

ΦΟΡΑ ΤΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΣΟΥ


Σάββατο βράδυ μοναχή
Γυρνάς στο σπίτι σαν τρελή
Τη μοναξιά σου πάλι κλαις
Σε κυνηγούν οι ενοχές
Μαζί σου έπαιζε αλλά
Τα πράγματα είναι απλά
Προσπέρασε τη λογική
Γιατί να ζεις θέλει ψυχή

Φόρα τα τακούνια σου
Και χόρεψε με πάθος
Είναι ο έρωτας
Το πιο μεγάλο λάθος
Ντύσου μες τα κόκκινα
Με όπλο το φιλί σου
Δαίμονες και άγγελοι
Παλεύουν στο κορμί σου

Σάββατο βράδυ να μην κλαις
Για όλα πάντα εσύ δεν φταις
Ειν’ η ζωή τόσο μικρή
Να την περνάς σαν φυλακή

Δυνάμωσε την μουσική
Βαλε ρυθμό μες το κορμί
Βγες έξω να ερωτευθείς
Το πάθος να μην φοβηθείς

Φόρα τα τακούνια σου
Και χόρεψε με πάθος
Είναι ο έρωτας
Το πιο μεγάλο λάθος
Ντύσου μες τα κόκκινα
Με όπλο το φιλί σου
Δαίμονες και άγγελοι
Παλεύουν στο κορμί σου
ΜΑΓΔΑ(ΕΡΥΝΙΑ)

ΚΕΡΑΣΜΑ ΒΟΥΒΟ


Μαβι πουκάμισο για σένα θα φορώ
Απόψε κέρασμα βουβό για την γιορτή σου
Με εξηγήσεις πες μου αλήθεια πως μπορώ
Να καταφέρω να αλλάξω την ψυχή σου

Με ουτοπίες κτίζω κάστρα στη ζωή
Τα ντύνω όμορφα με χρώματα κι ασπίδες
Μα ένας δράκος με ανάσα φλογερή
Μου τα γκρεμίζει σαν δυο ξύλινες σανίδες

Με διαβατηριο ληγμενο και μισο
μοιαζουν τα χρονια που περασα μαζι σου
και συ τελωνης να μου λες πως δεν μπορω
σαν μεταναστης να ''ρθω στην ζωη σου



© Copyright, ZAKU

Μυστική Κραυγή



Όποιον κι αν ζήτησα θεό
Τον κόσμο μου δεν γνώρισε
Όλοι με κάναν να πονώ
Κι η μοίρα μου κοιμάται

Κι αν ζήτησα τον ουρανό
Την πίκρα μου δεν χώρεσε
Έστειλε δάκρυα φωτιάς
Για μένα που λυπάται

Στα χείλη μου λυγίζει η φωνή
Και η οργή απ την ψυχή ξεσπάει
Νοστάλγησα μια ήρεμη ζωή
Και τώρα πια κανείς κανείς δεν με κρατάει

Η φαντασία ζωηρή
Το όνειρο ζητάει
Με συνεπαίρνει η χαρά
Σαν της ζωής το νήμα
Όταν ζητάω το φιλί
Σαν το νερό κυλάει
Και της ψυχής η χαραυγή
Λευκό αγγέλου ντύμα

Στα χείλη μου λυγίζει η φωνή
Και η οργή απ την ψυχή ξεσπάει
Νοστάλγησα μια ήρεμη ζωή
Και τώρα πια κανείς κανείς δεν με κρατάει

ΜΥΘΩΔΙΑ ΜΥΣΤΙΚΗ


Θα πλάσω κάποια μυθωδία μυστική
Να σαγηνέψει ένα κόσμο σαστισμένο
Σε μια νιρβάνα να βυθίσει το κορμί
τιποτε πια να μην καταλαβαινω

Αχερουσίας λίμνης νιώθω ναυαγός
Σε ένα μπάρκο , ελπίδες φορτωμένο
Κίρκη με πλάνεψε και πέρασ’ ο καιρός
στις ηδονες τα χρονια να ξοδευω

Σειρήνες άχαρες κι εγώ χωρίς κερί
Ακούω λάγνες ,σε πλοίο τσακισμένο
Βαρέθηκα να περιμένω την αυγή
δεμένος σε κατάρτι ξεφτισμένο

Θα πλάσω κάποια μυθωδία μυστική
Να σαγηνέψει ένα κόσμο τελειωμένο
Σε μια νιρβάνα να βυθίσει το κορμί
τιποτε πια να μην καταλαβαινω



© Copyright, ZAKU

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Σαν χέρι ινδικού θεού


Μόνος απομεσήμερο , κοιτάζω απ’ το μπαλκόνι
Της νιότης σου το λίκνισμα , μαχαίρι που πληγώνει
Τα χρώματα του δειλινού , ραίνουν το πρόσωπό σου
Σαν χέρι ινδικού θεού , με φέρνεις στο βωμό σου

Θα γίνω σαν αερικό , να ‘ρθω στην κάμαρά σου
Στον κόσμο σου παραίσθηση , αχτίδα στα όνειρά σου
Ν’ αγγίξω απαλές χορδές ,με μαγικό δοξάρι
Και να με νιώσεις στο κορμί , σαν σκίρτημα , σα χάδι

Και θα σε πάρω μακριά ,σε λαμπερό λιβάδι
Των πόθων σου τ’ απαύγασμα , με κόκκινο φουστάνι
Κι’ όταν σου πλέξω στα μαλλιά , μια χούφτα ανεμώνες
Στο στήθος σου θα χύνονται αιθέριοι λειμώνες

Θα γίνω σαν αερικό , να ‘ρθω στην κάμαρά σου
Στον κόσμο σου παραίσθηση , αχτίδα στα όνειρά σου
Ν’ αγγίξω απαλές χορδές ,με μαγικό δοξάρι
Και να με νιώσεις στο κορμί , σαν σκίρτημα , σα χάδι

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Πύρινος Κλοιός


Τα βράδια ονειρεύομαι την θάλασσα
Την αχνά των κυμάτων της αγγίζω
Κι ας λένε την ζωή μου πως την χάλασα
Παλεύω με το μαύρο και το γκρίζο

Οι μοίρες σου ‘ταξαν αστέρι φωτεινό
Το δρόμο σου να δείχνει το φεγγάρι
Μα χάθηκες σε κόσμο κρύο σκοτεινό
Γεννιέσαι και πεθαίνεις σ’ ένα βράδυ

Κι είδα τα μάτια σου σε πύρινο κλοιό
Σαν τον σκορπιό να δίνεις την ψυχή σου
Είπανε πως της μοίρας ήταν γραφτό
Μια καταιγίδα να ξεσπάει στο φιλί σου

Πάλι σε βρίσκω σ’ ένα μπαρ να ξενυχτάς
Στο αλκοόλ τα όνειρα σου να ξεπλένεις
Τώρα με νάμα θεϊκό κερνάς για να ξεχνάς
Πως τίποτε δεν έχεις πια να περιμένεις

Τα βράδια ονειρεύομαι την θάλασσα
Την αχνά των κυμάτων της αγγίζω
Κι ας λένε την ζωή μου πως την χάλασα
Παλεύω με το μαύρο και το γκρίζο

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

ΠΟΙΗΣΗ ( ΧΕΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ): ΖΩΗ ΧΑΜΕΝΗ

ΖΩΗ ΧΑΜΕΝΗ

Ζωή χαμένη χρόνια από στάχτη
στιγμές χαμένες στο κενό
μορφές που τρέμουν μέσα στη θλίψη
εγώ πότε θα φύγω από δω

Κενά από μνήμη θολές εικόνες
αναμνήσεις να πέφτουν στο γκρεμό
στενά σοκάκια υγροί κοχλίες
ακροβατώ δεν μπορώ να κρατηθώ

Ψάχνω ένα χρώμα μια μελωδία
ένα καράβι σου μυστικό
για να με πάει σαν οπτασία
σ'ένα λιμάνι αλαργινό

Kραυγή υψώνω μέσα στη νύχτα
στείλε μου φως για να λουστώ
Σαν μια ηλιαχτίδα λίγη ελπίδα
δως μου ένα νόημα να ζω

Ψάχνω ένα χρώμα μια μελωδία
ένα καράβι σου μυστικό
για να με πάει σαν οπτασία
σ'ένα λιμάνι αλαργινό
http://www.musicwave.gr/el/members/member_info.asp?id=6524#

Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

ΛΥΠΑΜΑΙ

Λυπάμαι που με ξέρεις τόσο λίγο
Που δεν σε άφησα ν ’αγγίξεις τις πληγές
Γραφτό μας ίσως ήτανε να φύγω
Και μην αφήσεις να σε πνίξουν ενοχές

Συγγνώμη που δεν τόλμησα να ριξω
Τα τόσα πάθη μου σε λίμνες σκοτεινές
Στησαν παγίδες και δεν λέω να ξεφύγω
Μάγισσες νύχτες σε συνήθειες κακές

Σαν γέρικο σκαρί τώρα γυρίζω
Με αναμνήσεις ξεχασμένες απ΄ το χθες
Λιμάνια και στεριές πια δεν ορίζω
Ναυάγια μοιάζουν όλες μου οι στιγμές

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Με αναμνήσεις μακρινές απ΄ την πατρίδα
Σε πλοίου κατάστρωμα νιώθω τ’ αγέρι
Σαν χάδι πατρικό που η θάλασσα γαλήνια
Μου στέλνει και στα σπλάχνα της με παίρνει .

Σε ακούω μες απ’ του σφυριού τον ήχο
Ρυθμικό κι αέναο να κτυπά το καλοκαίρι
Ριγεί η καρδία μου τώρα σε κάθε κτύπο
Στο καλαπόδι σου μοιάζει φυλακισμένη

Σε οσμίζομαι στην μυρωδιά απ’ την κόλλα
σαν ύπουλο ναρκωτικό αργά με εθίζει
Κλείνω τα μάτια για να σε δω όπως πρώτα
Βλέπω σκιά που την μορφή σου δεν θυμίζει

Σε αγγίζω όμως τώρα με χέρια ροζιασμένα
Απ της φαλτσέτας σου την άγρια όψη
Σαν άπιστος Θωμάς αγγίζοντας ψάχνω εσένα
Στου κάγκελου του καραβιού την κόψη.

καθισμένος σε στάση εμβρυακή νιώθω τ’ αγέρι
μοιάζει ζεστή τώρα πνοή το θρόισμα του ανέμου
με συντροφεύει μακριά, ακούγεται ως τ’ Αλγέρι
μου ψιθυρίζει στοργικά , καλό ταξίδι γιε μου.

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

ΣΕ ΠΙΣΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ

Μεθυσμένη στα σοκάκια γυρίζεις
Χαϊδεύεις στον τοίχο μία σκιά
Σαν φως λυχναριού τρεμοσβήνεις
Στο καθάριο φύσημα του νοτιά.

Άκου στην πέτρα ,η ανάσα γρυλίζει
Σαν ήχος σαξόφωνου σε διαπερνά
Φάλτσα νότα την ψυχή σου αγγίζει
Λυγμός που χάνεται στα σκοτεινά.

Χάραξε, τον ήλιο κοιτάς παγωμένη
καύτρα τσιγάρου για συντροφιά
Μοιάζει στα δυο σου μάτια ταιριασμένη
Άνοιξης πυγολαμπίδα που ξεψυχά.

Στήσε χορό σε πίστα κρυμμένη
Άπλωσε τα χέρια σου σταυρωτά
Χρόνια στο βούρκο κολλημένη
Καιρός να νιώσεις λίγη χαρά.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

ΥΓΡΗ ΜΕΛΩΔΙΑ

Η μελωδία σου ρουφηγμένη απ’ το χθες
Μπολιάζει θύμισες παλιές μες την ψυχή
δάχτυλα σέρνονται σε τεντωμένες χορδές
σαν χάδι ζεστό που αγκαλιάζει το κορμί .

με ταξιδεύεις στοργικά σε θάλασσες πλατιές
πόθους αχόρταγα ξυπνά η μορφή σου
κόλπος λύτρωσης από φουρτούνες σφοδρές
απάγκιο λιμάνι στην άκρη της αβύσσου.

Η ανάσα σου με τυλίγει με νότες τρυφερές
Η πνοή σου καυτή τα κορμιά μας ενώνει
Ο έρωτας μ’ αρμενίζει σ’ εικόνες μαγικές
Οι πτυχές σου υγρές και το πάθος με λιώνει.

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Ταξίδι αναψυχής

Σηκώνω τις άγκυρες για μακριά
Τα μαύρα πανιά μου με φλόγες ζωσμένα
Ότι απέμεινε πίσω πονά
Και μια ζωή κερασμένη σε σένα

(ρεφραίν)
Ταξίδι αναψυχής
Στο δρόμο της φυγής
Κλαίει απόψε για μένα ο ουρανός
Που ‘μεινα μόνος διαβάτης σκυφτός

Λύνω τα χέρια μου απ’ τα δεσμά
Πετούν τα όνειρα μα δεν τα φτάνω
Τι να μου δώσει μια κρύα καρδιά
Που δεν κατάλαβα ότι την χάνω

Magda

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

Κάθε που γλυκοχάραζε
Έτοιμη για δουλειά
Το μαύρο πέπλο φόραγες
νύφη μαβιά του βάλτου .

απ’ την αρχή της μέρας
σου ‘παίρναν τη μιλιά
Φωνές μες το σκοτάδι
σαν άγγιγμα θανάτου .

Κι έτσι αργά προσπέρναγες
του κάστρου τα σκαλιά
σε υπόγεια υγρά σε ρίχνανε
στο βάθος του βαράθρου .

Σου ρούφαγαν το αίμα
τσάκιζαν τα φτερά
αφέντικα σου πούλαγαν
τον ίδρο του καμάτου .

*******************

όταν εσύ κατάλαβες
το σύστημα κενό
τότε πολύ προσπάθησες
να σπάσεις τα δεσμά σου

μα σε γεμίσαν ενοχές
σε λέγανε τρελή
το σύστημα κατάλαβε
και βάλτο στα μυαλά σου

Το μεσημέρι έφτασες
Σαν ράκος στο σταθμό
Μέτρησες όλες τις ζημιές
Που ‘καναν στην καρδιά σου

Απόγευμα και έτρεχες
Να βρεις το λυτρωμό
με μια κιθάρα ‘αγκαλια
στο φάλτσο κάποιου τάστου .

************************

Κι έφτασε μια Παράσκευή
σε ξέφρενο ρυθμό
και την χορδή πια έκοψες
μέσα σε μία ζάλη .

στην άχαρη σου πιά μορφή
της αύρας το κενό
κοιτάς τον κόσμο από κει
στου χάρου την αγκάλη

Κάθε που γλυκοχάραζε
δεν πας πια για δουλειά
σε παίρνει ακόμα πιό μακριά
νύφη μαβιά του βάλτου

και τώρα που ξημέρωσε ’
σου δίνουν την μιλιά
της νιότης σου τα όνειρα
ξημέρωμα Σαββάτου.

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

ΑΛΜΥΡΟ ΝΕΡΟ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ

Πάλι σε νιώθω να κυλάς στα ίδια λάθη
Πάθη τυλίγουν της ζωή σου τον καμβά
Κι αν πίστευα ότι ο χρόνος θα σε αλλάξει
Κάλπικα λόγια που χορεύουν σαν τρελά

Αν της ψυχής τα μονοπάτια σε πλανεύουν
Σε παρασύρουν σ ένα κόσμο αλαργινό
Αν οι παλμοί της νιότης σου σε στέλνουν
Σ’ ατέρμονο κοχλία δίχως τελειωμό

Σταγόνα της βροχής μοιάζει το δάκρυ
Ρυάκι μ αλμυρό νερό της λησμονιάς
Κι αν η ελπίδα ακόμα μέσα μου υπάρχει
Ψεύτικη είναι και αρχίζεις να ξεχνάς .

Μαζί του παρασέρνει τα όνειρα μου
Στον δρόμο του χαράζει την πληγή
Κι αν χώρο έχω μέσα στην καρδία μου
Ιούδα μοιάζει το τελευταίο μας φιλί

Κυριακή 24 Μαΐου 2009

ΛΥΤΡΩΣΗ

Ανάσκελα σε βρίσκω να ισορροπείς στο κενό
της ζωής σου αγναντεύεις τα υπέρλαμπρα άστρα
με αιθέριες σκέψεις να σχηματίζουν βιτρό
στων θολών σου τζαμιών τα βρώμικα ράχτα .

Κάθε βράδυ τη φωνή σου ακούς γοερά
να χάνεται αντηχώντας στο πηκτό το σκοτάδι
νιώθεις τα όνειρα σου να πουλιούνται φθηνά
σε κρυφό αλγερινό της ερήμου παζάρι .

θέλεις κουρασμένη αργά μετά την δουλειά
το κορμί σου να λουστεί της ηδονής την ζάλη
περπατάς στο δρόμο μα σταματά η σκιά
μόνη προχωρείς και κουνάς το κεφάλι .

Απάγκιο λιμάνι ζητάς στη ζεστή μου αγκαλιά
Της μοίρας γραφτό να βρεθείς στης ζωή μου
Εύθραυστη μοιάζεις τώρα , σε γεμίζω φιλιά
λύτρωσης κομμάτι κι εσύ στην ψυχή μου .

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

ΥΓΡΗ ΟΡΧΙΔΕΑ

Ορχιδέας καλλίγραμμο παιχνιδιάρικο σπέρμα
Ρουφάς της άνοιξης τους χυμούς και το χρώμα
Σπίλοι στολίζουν το ωραίο σου δέρμα
Υγρή ονείρωξη το δικό σου το σώμα .

Τα μαύρα σου μάτια απύθμενο τέλμα
Αντιζυγίζουν της ζωής μου το έρμα
Κυλάς μες στις φλέβες μου ολοπόρφυρο αίμα
Καυτή η ανάσα σου με φτάνει στο τέρμα .

Χυμούς φωτόδεντρου μου δίνει η μορφή σου
Απομυζώντας το νέκταρ αγνού παραδείσου
Μπολιάζω μέσα σου της ψυχής μου το νάμα
Ριγώ και χάνομαι στης ψυχής μου το κάρμα

ΠΛΑΝΗ

Χαμένος στο δρόμο της ονείρωξης και της πλάνης
Κτίζω παλάτια χρυσά , στην άμμο σπαρμένα
Χαϊδεύοντας τα αυτιά της δικής σου αυταπάτης
Κομμάτια του κόσμου σου , στολίδια μπλεγμένα .

Πλάθω με λόγια άξια , στο κύμα δαρμένα
Με άρωμα και χρώμα αληθινού παραδείσου
Ζωγραφίζω κάστρα , κρυφά , ονειρεμένα
Βυθίζομαι στις πτυχές της δικής σου αβύσσου.

Νιώθω την έξαψη αργά να με παίρνει
Σμιλεύοντας αγγέλους στο δικό σου το σώμα
Άμπωτη το βότσαλο αργά παρασέρνει
Καθώς σμίγει των κορμιών μας το στρώμα .

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

ΠΟΡΝΕΙΟ

Φως ιλαρό , από μια λάμπα του δρόμου
Παραπατώντας ως την άκρη του κόσμου
Μεθυσμένη παραίσθηση ,ενός παραδείσου
Με σπρώχνει αργά στην αγκαλιά της αβύσσου.

Προθάλαμος στην σιωπή, μια γριά με κοιτάζει
Δεκαπέντε ευρώ μου ζητά δεν με νοιάζει
Μπούχτισα τόσο πια στη ζωή μου
Τόσο πουλώ κι εγώ την ψυχή μου.

Καλλονή από έβενο είναι τώρα μπροστά μου
το χρώμα της μοιάζει μ’ αυτό στην καρδιά μου
παρασύρομαι στης ηδονής τα πλοκάμια
αισθάνομαι ρίγος απ’ τα γλυκά της τα χάδια .

πρωτόγονα ένστικτα ευθύς με κατακλύζουν
ιδρώτας μα εικόνες στο μυαλό μου γυρίζουν
κορμιά που πάλλονται μα δεν είναι ένα
όνειρα αλαργινά που μοιάζουν κλεμμένα .

κορύφωση που θυμίζει μια μάσκα θεάτρου
τσιγάρο στα κλεφτά με την γεύση θανάτου
προσπαθώ να σε δω καθαρά μες τα μάτια
το δάκρυ σου κάνει την ψυχή μου κομμάτια .

μήπως φταίω εγώ που σου έδωσα ελπίδα
που διέπραξατο μεγάλο μου σφάλμα
σε μια ζωή προδομένη , χωρίς πατρίδα
να ζητήσω να σε δω μες τα μάτια

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

ΝΥΣΤΑΓΜΟΣ

Σου ‘παν πως δεν έχεις στα όνειρα δικαίωμα,
πως είσαι ένα παιδί χωρίς απτό στερέωμα.
και ένιωσαν ότι ήσουν μέγα πρόβλημα γι’ αυτούς
υπόδικος στον καιάδα με μελλοθάνατους τροφούς....

Πίσω από τα μαύρα σου γυαλιά έμαθες μια μία πικρία
ότι η ζωή σου θ` άρχιζε στης νύχτας την πορεία .
Τότε που το αέναο τρέμουλο των ματιών σου
ταίριαζε με το βουβό λυγμό , στην άκρη των χειλιών σου .

Οι άνθρωποι που ήταν κοντά έκτισαν ένα τείχος
πριγκίπισσα απέμεινες , μακριά από το μίσος .
Σαν την κυρά του κάστρου , μ ασπίδα στην καρδιά σου
Να πλάθεις βασιλόπουλα μέσα στην ζωγραφιά σου .

Μα βρεθήκαν κάποτε άνθρωποι γεμάτοι από φθόνο
Σαν τον πρίγκιπα ανήλιαγο , σ’ αχτίδα που είχε φόβο
Και πριν χαρίσει ο Ήλιος , την λάμψη του στον κόσμο
έσφαξαν τα κοκόρια τους για να σου δώσουν πόνο .

έβαλαν όλοι λάμιες γύρω σου, βαθιές και αδηφάγες
που μέσα τους αντάμωναν του κόσμου οι κατάρες
με όπλο τους την μοναξιά και του κενού τον πόνο
να σε τραβήξουν θέλανε στον σκοτεινό τους κόσμο .

με βουλοκέρι έκλεισες τ’ αυτιά σου στις σειρήνες
και τα δικά σου όπλα έψαξες στις μυστικές σου κρύπτες
με χρώματα και μουσική με ήχους και μελωδίες
που σκόρπισαν της μοναξιάς τις φθονερές παγίδες .

έτσι σε γνώρισα εγώ στης πολιτείας την σμίλη
να ψάχνεις στου ζωγράφου τις ομορφιές τ’ απρίλη
το έπαιζες ξεψάρωτη μα ήσουν φοβισμένη
και σαν κρεμμύδι ήσουν στο κορμάκι σου ντυμένη

Εκεί ήταν που έσμιξαν μέσα σε ένα καμίνι
Της θλίψης μας το αντάμωμα μέσα σε ένα δείλι
Κι έγινε παθός κι έρωτας μες στου κορμιού τα ρίγη
Και η δυστυχία πέρασε μες της ψυχής τη λήθη.

Κι αυτοί που σου ‘πάνε πικρά μ ανείπωτη σκληράδα
πως δεν είσαι εσύ ένα παιδί όμοιο με όλα τ’ άλλα
Πόσο δίκιο είχανε πριγκίπισσα του κάστρου.
Μάλλον αυτοί χρειάζονται γνώμη οφθαλμιάτρου

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ

Σαν ένα φως υπερκόσμιο βυζαίνεις το μυαλό μου
Και σαν ζητιάνος θα ζητάς , πάλι τον οβολό μου
Ρουφώντας παντα αχορταγα κάτι απο την ψυχή μου
ποθεις λίγο από το είναι μου , την ύπαρξη μου .

Εικόνες , όνειρα κι αντάμα θραύσματα του χρόνου
Σκέψεις κι αισθήματα που αντιπαλεύουν το εγώ μου
Χαρές και δάκρυα κι΄αντάμα χώμα και αίμα
υγρα μπολιασματα απ' το δικο μου σπερμα

Τρέμω στην σκέψη ότι το ολόλευκο σου χρώμα
καθρέφτης μοιάζει που τα παραλλάσει ολα .
Είναι αλήθεια εδώ της θλιψης μου η χωρα
Η μια παραίσθηση , μια γυμνή γοργόνα .

Είναι ένα ναυαγιο κερασμα του χαρου
Η το φτερούγισμα του άσπρου γλάρου
Να είναι ισως μια εικόνα βαλτου
η μηπως ειναι αγγιγμα θανατου.

Αν είσαιτελικα εχθρός η σύμμαχος μου
Εγώ θα καθορίσω το μέλλον το δικό μου
δικη μου εναι η πενα , δικη μου κ΄η ζωη
Και το μελάνι θα κυλα,σ' ένα λευκό χαρτί .

Με μια κιθάρα αγκαλιά

Με μια κιθάρα αγκαλιά ψάχνω μες από τα τραγούδια
γιατί με πρόδωσαν αυτοί που πίστευα .
Πλάι μου παρέα η μοναξιά και τα χαμένα όνειρα μου
γιατί κουράστηκα να ζω με ψέματα

Είναι η κάθε σου στιγμή ένα βαγόνι άδειου τρένου
και τα αισθήματα κρυμμένα στο μπουφάν σου .
Ψάχνω μες' από τις μελωδίες κι αναζητώ μέσα στις νότες
αν μ' έχεις αγαπήσειμε όλη την καρδιά σου

κι εσύ που μου ' λεγες ότι η ζωή είναι σαν στόχος
που αν τον πετύχεις κέρδισες ...
Ακόμα φτιάχνεις μελωδίες και παίζεις νότες
αιχμάλωτος του πόνου που τόσο ένιωσες


Άσε την πίκρα άσε το δάκρυ και ζήστα όλα
ώσπου να πας να κοιμηθείς
μα στην ψυχή σου να θυμάσαι πάντα θα υπάρχει
αυτή η ανάγκη για τη θλίψη της χορδής .


ΜΑΓΔΑ (Να γιατι ταιριαξαμε !!!!Δημητρης)

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Χειμώνας

Χειμώνας…… κοιτάζοντας ένα μικρό κλαδί να βολοδέρνει στην άκρη της θάλασσας , καθισμένος σε στάση εμβρυακή νιώθω τ αγερι να σπάει στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο μου ..μια μπόρα διακρίνεται στον ορίζοντα να πλησιάζει με χρώματα μουντά και λάμψεις να ξεπηδούν μέσα από τα σπλάχνα της. Να κι ένα μικρό κατάρτι , μια φαίνεται ,μια χάνεται , να πολεμά να βρει τον δρόμο του, στα μανιασμένα κύματα. Μοιάζει να μην έχει πλοηγό και η πορεία του δεν είναι ξεκάθαρη …με τα πανιά του να φουσκώνουν αδέξια στο θρόισμα του άνεμου.

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΗ ΣΦΑΙΡΑ

Κρυστάλλινη σφαίρα , η ζωή μου γεμάτη με χρώμα
κι εγώ μοναχικός διαβάτης μέσα στο χρόνο
παρατηρώντας τα χρώματα της ν’ αρμενίζουν ακόμα
με το μυαλό ζαλισμένο σ ένα ψεύτικο κόσμο .

Μέσα στο χάος της ονείρωξης και της πλάνης
Μέσ’ απ’ την ανάγκη του πρέπει και του τώρα
μέσα από το σκίρτημα της πρώτης αγάπης
Τρέχω με αγχος μα δεν προλαβαίνω την ώρα .

Αγνός πολεμιστής σ’ ένα κόσμο που σβήνει
Κατάδικος ενός σώματος που γερνά και πόνα
Σκιές του παρελθόντος κενές μες την μνήμη
Σπασμένο γυαλί μιας καρδίας που αναζητά .

Αγέρι δροσερό σηκω και φύσα σαν μπόρα
Δώσε πνοη και ζωη σε μια άρρωστη χώρα
Δώς στην ψυχη μου πάθος και νόημα τώρα
Γαλήνεψε θεε την προδομενη μου καρδια

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

ΤΟ ΠΑΘΟΣ

Σαν ένα σκίρτημα αγωνίας που κατακλύζει το μυαλό μου
Σαν την αφελή αταξία ενός μικρού παιδιού
Βυθίζομαι μέσα στην όμορφη πλάνη σου
Κτίζοντας γύρω μου ένα ψεύτικο κόσμο .

Σαν τον ατέρμονα κοχλία ψάχνω το τέρμα σου
Στριφογυρίζοντας συνέχεια τροφοδοτώ τον πόθο σου
Με την αδρεναλίνη που νιώθω να κυλά στις φλέβες μου
ζω σε μια έκσταση μπρος στον βωμό της τρέλας σου

οι ερινύες χορεύουν μες την σκέψη μου
και οι φόβοι σκορπούν την χαρά της αμαρτίας μου
δέσμιος σαν τον γύπα να τρως τις σάρκες μου
παραδομένος σ’ ένα αέναο κύκλο .
ΔΗΜΗΤΡΗΣ.......

ΧΡΥΣΟ ΚΛΟΥΒΙ

Χρυσό κλουβί φτιαγμένο απ άχυρο
Μέσα σ αυτό χοροπηδάμε όλοι
Σαν το πουλί που πηδά αμέριμνο
Αργοπεθαίνουμε σ αυτή την πόλη

Σκιές ατέλειωτες τρέχουν στο δρόμο τους
Σαν καλοκουρδισμενο ανθρώπινο ρολόι
Μέσα στο θόρυβο , μέσα στην κόλαση
Φώναξα μα δεν μ άκουσαν όλοι .

Σταμάτα λίγο κι άκου την ανάσα μου
Άσε να παν να γαμηθούνε όλοι
Έχεις ανάγκη από λίγο ακρόαση
Πες για την μοναξιά που σε σκοτώνει .

Πες για τα όνειρα σου που τα γκρέμισαν
Τις απαντήσεις που σου χρωστάνε όλοι
Γι αυτούς που καθορίζουνε την τύχη σου
Για όσους σου μαράζωσαν την νιότη .

Πες για το μέλλον σου το αβέβαιο
Για την αγάπη που δεν έχεις νιώσει
Πες για το στόμα σου που είναι δηλητήριο
Για την ελπίδα που δεν σου χουν δώσει .

Χρυσό κλουβί φτιαγμένο απ άχυρο
Δεν με κρατάς , έχω την γνώση
Αργοπεθαίνω μα δεν έχασα τον πόλεμο
Και θα γκρεμίσω ότι μου χετε δώσει .

ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΖΩΗ ΧΑΜΕΝΗ

Ζωή χαμένη , χρόνια από στάχτη
στιγμές χαμένες στο κενό .
μορφές που τρέμουν , μέσα στη θλίψη
πότε θα φύγω από δω.
κενά από μνήμη , θολές εικόνες
αναμνήσεις να πέφτουν στο κενό .
στενά σοκάκια ατέρμονοι δρόμοι
δεν μπορώ να κρατηθώ .
χέρια που τρέμουν , νεύρα σπασμένα
θέλω να φύγω από δω ....
ψάχνω ένα χρώμα , μια μελωδία
ένα καράβι μυστικό
που θα με πάει σε κόσμο ξένο
μέσα στ απόλυτο Όνειρο .
νύχτα μπροστά μου ,σκοτάδι μαύρο
Δώς μου το φως για να πιαστώ
μια ηλιαχτίδα λίγη ελπίδα
ένα νόημα να ζω.

ΗΡΩ

Μια ηλιαχτίδα σκίζει την ψυχή μου
μια νέα ύπαρξη μέσα στον κόσμο αυτό
κι ένα ρίγος περναει το κορμί μου
με ένα σκίρτημα που μοιάζει απόκοσμο .

Ποιος είσαι εσύ που πήρες την απόφαση
να πλάσεις τον πηλό σαν ένας μικρός θεός
ποιος είσαι εσύ που έχεις τέτοια δύναμη
να γίνεις ένας σοφός δημιουργός .

Είναι αυταπάτη αν το πιστέψω για την πάρτη μου
θα είναι καθαρά εγωισμός
είναι ένα δώρο στην αληθινή αγάπη μου
είναι ένας σπόρος που μεγάλωσε αγνός .

Τώρα τον νιώθω μες στα χέρια μου
και μια καρδούλα να χτύπα τρελά
τόσο μικρούλα , τόσο εύθραυστη
ο κόσμος μου μοιάζει με ζωγραφιά .

μέσα στα μάτια σου βλέπω την απλότητα
και το γελάκι σου μου πλημυρίζει την καρδιά
με κάνεις να αισθάνομαι λίγο ανήσυχος
θα είμαι άξιος να σου προσφέρω την χαρά .

Τώρα το χέρι σου ζεστό πάνω στον ώμο μου
μια πνοή και το κεφάλι σου να μ ακουμπά
ήρεμη νιώθω να σ έχω στην αγκάλη μου
κάθε ανάσα σου μ ανοίγει τα φτερά.

Να ξέρεις θα μαι πάντα δίπλα σου
αν και δεν σου το δείχνω καμιά φορά
σάρκα απ την σάρκα μου αντάμα κι όνειρο
μια βασίλισσα , μια φωτιά .

Τα χρόνια που έρχονται θα είναι δύσκολα
μα μην ξεχάσεις αυτή την αγκαλιά
την μέρα που πήρες την πρώτη την ανάσα σου
θα είμαι δίπλα σου σε όλα αυτά .

ΔΗΜΗΤΡΗΣ……..