ΠΟΡΝΕΙΟ

Φως ιλαρό , από μια λάμπα του δρόμου
Παραπατώντας ως την άκρη του κόσμου
Μεθυσμένη παραίσθηση ,ενός παραδείσου
Με σπρώχνει αργά στην αγκαλιά της αβύσσου.

Προθάλαμος στην σιωπή, μια γριά με κοιτάζει
Δεκαπέντε ευρώ μου ζητά δεν με νοιάζει
Μπούχτισα τόσο πια στη ζωή μου
Τόσο πουλώ κι εγώ την ψυχή μου.

Καλλονή από έβενο είναι τώρα μπροστά μου
το χρώμα της μοιάζει μ’ αυτό στην καρδιά μου
παρασύρομαι στης ηδονής τα πλοκάμια
αισθάνομαι ρίγος απ’ τα γλυκά της τα χάδια .

πρωτόγονα ένστικτα ευθύς με κατακλύζουν
ιδρώτας μα εικόνες στο μυαλό μου γυρίζουν
κορμιά που πάλλονται μα δεν είναι ένα
όνειρα αλαργινά που μοιάζουν κλεμμένα .

κορύφωση που θυμίζει μια μάσκα θεάτρου
τσιγάρο στα κλεφτά με την γεύση θανάτου
προσπαθώ να σε δω καθαρά μες τα μάτια
το δάκρυ σου κάνει την ψυχή μου κομμάτια .

μήπως φταίω εγώ που σου έδωσα ελπίδα
που διέπραξατο μεγάλο μου σφάλμα
σε μια ζωή προδομένη , χωρίς πατρίδα
να ζητήσω να σε δω μες τα μάτια