THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

ΝΥΣΤΑΓΜΟΣ

Σου ‘παν πως δεν έχεις στα όνειρα δικαίωμα,
πως είσαι ένα παιδί χωρίς απτό στερέωμα.
και ένιωσαν ότι ήσουν μέγα πρόβλημα γι’ αυτούς
υπόδικος στον καιάδα με μελλοθάνατους τροφούς....

Πίσω από τα μαύρα σου γυαλιά έμαθες μια μία πικρία
ότι η ζωή σου θ` άρχιζε στης νύχτας την πορεία .
Τότε που το αέναο τρέμουλο των ματιών σου
ταίριαζε με το βουβό λυγμό , στην άκρη των χειλιών σου .

Οι άνθρωποι που ήταν κοντά έκτισαν ένα τείχος
πριγκίπισσα απέμεινες , μακριά από το μίσος .
Σαν την κυρά του κάστρου , μ ασπίδα στην καρδιά σου
Να πλάθεις βασιλόπουλα μέσα στην ζωγραφιά σου .

Μα βρεθήκαν κάποτε άνθρωποι γεμάτοι από φθόνο
Σαν τον πρίγκιπα ανήλιαγο , σ’ αχτίδα που είχε φόβο
Και πριν χαρίσει ο Ήλιος , την λάμψη του στον κόσμο
έσφαξαν τα κοκόρια τους για να σου δώσουν πόνο .

έβαλαν όλοι λάμιες γύρω σου, βαθιές και αδηφάγες
που μέσα τους αντάμωναν του κόσμου οι κατάρες
με όπλο τους την μοναξιά και του κενού τον πόνο
να σε τραβήξουν θέλανε στον σκοτεινό τους κόσμο .

με βουλοκέρι έκλεισες τ’ αυτιά σου στις σειρήνες
και τα δικά σου όπλα έψαξες στις μυστικές σου κρύπτες
με χρώματα και μουσική με ήχους και μελωδίες
που σκόρπισαν της μοναξιάς τις φθονερές παγίδες .

έτσι σε γνώρισα εγώ στης πολιτείας την σμίλη
να ψάχνεις στου ζωγράφου τις ομορφιές τ’ απρίλη
το έπαιζες ξεψάρωτη μα ήσουν φοβισμένη
και σαν κρεμμύδι ήσουν στο κορμάκι σου ντυμένη

Εκεί ήταν που έσμιξαν μέσα σε ένα καμίνι
Της θλίψης μας το αντάμωμα μέσα σε ένα δείλι
Κι έγινε παθός κι έρωτας μες στου κορμιού τα ρίγη
Και η δυστυχία πέρασε μες της ψυχής τη λήθη.

Κι αυτοί που σου ‘πάνε πικρά μ ανείπωτη σκληράδα
πως δεν είσαι εσύ ένα παιδί όμοιο με όλα τ’ άλλα
Πόσο δίκιο είχανε πριγκίπισσα του κάστρου.
Μάλλον αυτοί χρειάζονται γνώμη οφθαλμιάτρου

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

ΛΕΥΚΟ ΧΑΡΤΙ

Σαν ένα φως υπερκόσμιο βυζαίνεις το μυαλό μου
Και σαν ζητιάνος θα ζητάς , πάλι τον οβολό μου
Ρουφώντας παντα αχορταγα κάτι απο την ψυχή μου
ποθεις λίγο από το είναι μου , την ύπαρξη μου .

Εικόνες , όνειρα κι αντάμα θραύσματα του χρόνου
Σκέψεις κι αισθήματα που αντιπαλεύουν το εγώ μου
Χαρές και δάκρυα κι΄αντάμα χώμα και αίμα
υγρα μπολιασματα απ' το δικο μου σπερμα

Τρέμω στην σκέψη ότι το ολόλευκο σου χρώμα
καθρέφτης μοιάζει που τα παραλλάσει ολα .
Είναι αλήθεια εδώ της θλιψης μου η χωρα
Η μια παραίσθηση , μια γυμνή γοργόνα .

Είναι ένα ναυαγιο κερασμα του χαρου
Η το φτερούγισμα του άσπρου γλάρου
Να είναι ισως μια εικόνα βαλτου
η μηπως ειναι αγγιγμα θανατου.

Αν είσαιτελικα εχθρός η σύμμαχος μου
Εγώ θα καθορίσω το μέλλον το δικό μου
δικη μου εναι η πενα , δικη μου κ΄η ζωη
Και το μελάνι θα κυλα,σ' ένα λευκό χαρτί .

Με μια κιθάρα αγκαλιά

Με μια κιθάρα αγκαλιά ψάχνω μες από τα τραγούδια
γιατί με πρόδωσαν αυτοί που πίστευα .
Πλάι μου παρέα η μοναξιά και τα χαμένα όνειρα μου
γιατί κουράστηκα να ζω με ψέματα

Είναι η κάθε σου στιγμή ένα βαγόνι άδειου τρένου
και τα αισθήματα κρυμμένα στο μπουφάν σου .
Ψάχνω μες' από τις μελωδίες κι αναζητώ μέσα στις νότες
αν μ' έχεις αγαπήσειμε όλη την καρδιά σου

κι εσύ που μου ' λεγες ότι η ζωή είναι σαν στόχος
που αν τον πετύχεις κέρδισες ...
Ακόμα φτιάχνεις μελωδίες και παίζεις νότες
αιχμάλωτος του πόνου που τόσο ένιωσες


Άσε την πίκρα άσε το δάκρυ και ζήστα όλα
ώσπου να πας να κοιμηθείς
μα στην ψυχή σου να θυμάσαι πάντα θα υπάρχει
αυτή η ανάγκη για τη θλίψη της χορδής .


ΜΑΓΔΑ (Να γιατι ταιριαξαμε !!!!Δημητρης)

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Χειμώνας

Χειμώνας…… κοιτάζοντας ένα μικρό κλαδί να βολοδέρνει στην άκρη της θάλασσας , καθισμένος σε στάση εμβρυακή νιώθω τ αγερι να σπάει στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο μου ..μια μπόρα διακρίνεται στον ορίζοντα να πλησιάζει με χρώματα μουντά και λάμψεις να ξεπηδούν μέσα από τα σπλάχνα της. Να κι ένα μικρό κατάρτι , μια φαίνεται ,μια χάνεται , να πολεμά να βρει τον δρόμο του, στα μανιασμένα κύματα. Μοιάζει να μην έχει πλοηγό και η πορεία του δεν είναι ξεκάθαρη …με τα πανιά του να φουσκώνουν αδέξια στο θρόισμα του άνεμου.

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΗ ΣΦΑΙΡΑ

Κρυστάλλινη σφαίρα , η ζωή μου γεμάτη με χρώμα
κι εγώ μοναχικός διαβάτης μέσα στο χρόνο
παρατηρώντας τα χρώματα της ν’ αρμενίζουν ακόμα
με το μυαλό ζαλισμένο σ ένα ψεύτικο κόσμο .

Μέσα στο χάος της ονείρωξης και της πλάνης
Μέσ’ απ’ την ανάγκη του πρέπει και του τώρα
μέσα από το σκίρτημα της πρώτης αγάπης
Τρέχω με αγχος μα δεν προλαβαίνω την ώρα .

Αγνός πολεμιστής σ’ ένα κόσμο που σβήνει
Κατάδικος ενός σώματος που γερνά και πόνα
Σκιές του παρελθόντος κενές μες την μνήμη
Σπασμένο γυαλί μιας καρδίας που αναζητά .

Αγέρι δροσερό σηκω και φύσα σαν μπόρα
Δώσε πνοη και ζωη σε μια άρρωστη χώρα
Δώς στην ψυχη μου πάθος και νόημα τώρα
Γαλήνεψε θεε την προδομενη μου καρδια

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

ΤΟ ΠΑΘΟΣ

Σαν ένα σκίρτημα αγωνίας που κατακλύζει το μυαλό μου
Σαν την αφελή αταξία ενός μικρού παιδιού
Βυθίζομαι μέσα στην όμορφη πλάνη σου
Κτίζοντας γύρω μου ένα ψεύτικο κόσμο .

Σαν τον ατέρμονα κοχλία ψάχνω το τέρμα σου
Στριφογυρίζοντας συνέχεια τροφοδοτώ τον πόθο σου
Με την αδρεναλίνη που νιώθω να κυλά στις φλέβες μου
ζω σε μια έκσταση μπρος στον βωμό της τρέλας σου

οι ερινύες χορεύουν μες την σκέψη μου
και οι φόβοι σκορπούν την χαρά της αμαρτίας μου
δέσμιος σαν τον γύπα να τρως τις σάρκες μου
παραδομένος σ’ ένα αέναο κύκλο .
ΔΗΜΗΤΡΗΣ.......

ΧΡΥΣΟ ΚΛΟΥΒΙ

Χρυσό κλουβί φτιαγμένο απ άχυρο
Μέσα σ αυτό χοροπηδάμε όλοι
Σαν το πουλί που πηδά αμέριμνο
Αργοπεθαίνουμε σ αυτή την πόλη

Σκιές ατέλειωτες τρέχουν στο δρόμο τους
Σαν καλοκουρδισμενο ανθρώπινο ρολόι
Μέσα στο θόρυβο , μέσα στην κόλαση
Φώναξα μα δεν μ άκουσαν όλοι .

Σταμάτα λίγο κι άκου την ανάσα μου
Άσε να παν να γαμηθούνε όλοι
Έχεις ανάγκη από λίγο ακρόαση
Πες για την μοναξιά που σε σκοτώνει .

Πες για τα όνειρα σου που τα γκρέμισαν
Τις απαντήσεις που σου χρωστάνε όλοι
Γι αυτούς που καθορίζουνε την τύχη σου
Για όσους σου μαράζωσαν την νιότη .

Πες για το μέλλον σου το αβέβαιο
Για την αγάπη που δεν έχεις νιώσει
Πες για το στόμα σου που είναι δηλητήριο
Για την ελπίδα που δεν σου χουν δώσει .

Χρυσό κλουβί φτιαγμένο απ άχυρο
Δεν με κρατάς , έχω την γνώση
Αργοπεθαίνω μα δεν έχασα τον πόλεμο
Και θα γκρεμίσω ότι μου χετε δώσει .

ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΖΩΗ ΧΑΜΕΝΗ

Ζωή χαμένη , χρόνια από στάχτη
στιγμές χαμένες στο κενό .
μορφές που τρέμουν , μέσα στη θλίψη
πότε θα φύγω από δω.
κενά από μνήμη , θολές εικόνες
αναμνήσεις να πέφτουν στο κενό .
στενά σοκάκια ατέρμονοι δρόμοι
δεν μπορώ να κρατηθώ .
χέρια που τρέμουν , νεύρα σπασμένα
θέλω να φύγω από δω ....
ψάχνω ένα χρώμα , μια μελωδία
ένα καράβι μυστικό
που θα με πάει σε κόσμο ξένο
μέσα στ απόλυτο Όνειρο .
νύχτα μπροστά μου ,σκοτάδι μαύρο
Δώς μου το φως για να πιαστώ
μια ηλιαχτίδα λίγη ελπίδα
ένα νόημα να ζω.

ΗΡΩ

Μια ηλιαχτίδα σκίζει την ψυχή μου
μια νέα ύπαρξη μέσα στον κόσμο αυτό
κι ένα ρίγος περναει το κορμί μου
με ένα σκίρτημα που μοιάζει απόκοσμο .

Ποιος είσαι εσύ που πήρες την απόφαση
να πλάσεις τον πηλό σαν ένας μικρός θεός
ποιος είσαι εσύ που έχεις τέτοια δύναμη
να γίνεις ένας σοφός δημιουργός .

Είναι αυταπάτη αν το πιστέψω για την πάρτη μου
θα είναι καθαρά εγωισμός
είναι ένα δώρο στην αληθινή αγάπη μου
είναι ένας σπόρος που μεγάλωσε αγνός .

Τώρα τον νιώθω μες στα χέρια μου
και μια καρδούλα να χτύπα τρελά
τόσο μικρούλα , τόσο εύθραυστη
ο κόσμος μου μοιάζει με ζωγραφιά .

μέσα στα μάτια σου βλέπω την απλότητα
και το γελάκι σου μου πλημυρίζει την καρδιά
με κάνεις να αισθάνομαι λίγο ανήσυχος
θα είμαι άξιος να σου προσφέρω την χαρά .

Τώρα το χέρι σου ζεστό πάνω στον ώμο μου
μια πνοή και το κεφάλι σου να μ ακουμπά
ήρεμη νιώθω να σ έχω στην αγκάλη μου
κάθε ανάσα σου μ ανοίγει τα φτερά.

Να ξέρεις θα μαι πάντα δίπλα σου
αν και δεν σου το δείχνω καμιά φορά
σάρκα απ την σάρκα μου αντάμα κι όνειρο
μια βασίλισσα , μια φωτιά .

Τα χρόνια που έρχονται θα είναι δύσκολα
μα μην ξεχάσεις αυτή την αγκαλιά
την μέρα που πήρες την πρώτη την ανάσα σου
θα είμαι δίπλα σου σε όλα αυτά .

ΔΗΜΗΤΡΗΣ……..